Zakłady na kolarstwo

Kolarstwo szosowe to najpopularniejsza odmiana kolarstwa, polegająca na ściganiu się na rowerach po drogach publicznych. Na obstawianiu kolarstwa ciężko zarobić, dlatego polecamy to tylko zagorzałym fanom tego sportu.

1. Walka z oporami powietrza

Kolarstwo szosowe jest dyscypliną zespołową. Walczy się nie tylko z przeciwnikami, ale także z terenem i warunkami pogodowymi.

Kluczowe znaczenie w kolarstwie szosowym ma walka z oporami powietrza. Wartość oporu aerodynamicznego rośnie wprost proporcjonalnie do kwadratu prędkości. Im większy opór, tym więcej energii musi włożyć kolarz, by utrzymać daną prędkość. Dlatego najbardziej opłaca się chować za innymi kolarzami w tunelu aerodynamicznym, który wytwarzają inni kolarze swoim ciałem.

Technikę oszczędzania energii, tzw. drafting technique pokazują doskonale poniższe filmiki Eurosport:

Zasada oszczędzania energii ma szczególnie zastosowanie w strategii finiszowania. Teraz już na pewno będziesz rozumiał co się dzieje na ekranie. To właśnie wykorzystywanie pracy zespołowej i zastosowanie odpowiednich strategii, dostosowanych do umiejętności kolarzy, stanowi o pięknie kolarstwa szosowego.

2. Sezon kolarski

Według polskiej Wikipedii, kolarstwo szosowe uprawia amatorsko około miliona ludzi na świecie, a w UCI – Międzynarodowej Unii Kolarskiej – zarejestrowanych jest około 2000 zawodowców. Sezon trwa od stycznia do października.

Wyścigi kolarskie można podzielić na jednodniowe i wieloetapowe.
Najważniejsze wyścigi wieloetapowe w sezonie to:

• Giro di Italia (maj)
• Tour de France (lipiec)
• Vuelta a Espana (wrzesień)

W najbardziej znanym wyścigu, Tour de France, kolarze walczą o:

• żółtą koszulkę – jest to klasyfikacja generalna
• zieloną koszulkę – klasyfikacja punktowa, dla sprinterów
• białą koszulkę w czerwone grochy – dla najlepszego górala (dwukrotnie wygrywana przez Rafała Majkę)
• białą koszulkę – dla najlepszego kolarza do 25 lat

3. Analiza listy startowej

3.1. Specjalizacja kolarzy

Przed każdym wyścigiem kolarskim warto dokładniej przyglądnąć się liście startowej i składom poszczególnych drużyn. Kolarzy możemy podzielić na kilka grup, według ich specjalizacji, np.:

• liczących się w rywalizacji o poszczególne koszulki,
• przeznaczonych do pomocy liderom,
• nastawionych na zwycięstwa w etapach pagórkowatych,
• sprinterów,
• specjalistów w jeździe na czas itp.

Wielu kolarzy przygotowuje szczyt formy na najważniejsze wyścigi. Nie wszyscy jednak muszą postępować zgodnie z tą zasadą – warto więc znać indywidualne cele czołowych zawodników.

3.2. Role w drużynie

W zależności od tego, w czym dany kolarz się specjalizuje, ma on przydzielaną odpowiednią rolę w drużynie.

Role w drużynie mogą się różnić na poszczególnych etapach, w zależności od przebiegu wyścigu i interesów zespołu. Przykładowo kolarz przeznaczony do pomocy w górach, może dostać wolną rękę na konkretnym etapie.

4. Analiza etapów

Przed każdym etapem analizuje się profil trasy:

• nachylenie,
• ilość i stopień trudności podjazdów, zjazdów,
• prognozę pogody (wiatr, opady),
• nawierzchnię (bruki),
• przebieg ostatnich kilometrów przed metą itp.

Na podstawie profilu trasy określa się faworytów do zwycięstwa na danym etapie.
Etapy można ogólnie podzielić na 3 kategorie:

1. Etapy płaskie
2. Etapy górskie
3. Etapy pośrednie

4.1. Etapy płaskie

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jaki może być najniższy kurs na zwycięstwo na płaskim etapie? W peletonie jedzie prawie 200 zawodników, a tymczasem zdarzały się etapy, gdzie kurs na jednego z nich wynosił tylko @1,80, a nawet niżej. Dlaczego tak się dzieje?

Na etapie płaskim, można zakładać, że dojdzie do rywalizacji sprinterów na mecie, a więc tak naprawdę liczy się tylko kilku kolarzy. Jeśli jeden z nich jest w życiowej formie, a do tego ma świetną drużynę do pomocy, która potrafi nadać szalone tempo w końcówce, to mamy odpowiedź na wyżej postawione pytanie.

Przykładem kolarza, który był zdecydowanym faworytem na płaskich etapach może być Mark Cavendish, który w swojej karierze wygrał 30 etapów w Tour de France, a w latach 2009 – 2011 nie miał praktycznie żadnej konkurencji.

Obstawianie tak niskich kursów bywa jednak zdradliwe, bo zawsze jest ryzyko, że coś pójdzie nie tak. Może dojść chociażby do kraksy, których w finiszującym peletonie nie brakuje.

Etapy płaskie mają z reguły standardowy przebieg, czyli na początku etapu formuje się ucieczka, która z czasem powiększa przewagę nad peletonem, ale w odpowiednim momencie grupy ze sprinterami zwiększają tempo i peleton dogania ucieczkę – często zaledwie kilka kilometrów przed metą.

Dogoniona ucieczka nie ma szans na dobry finisz przeciwko rozpędzonemu peletonowi, który potrafi osiągnąć ponad 55 km/h. Średnia prędkość peletonu na płaskim terenie wynosi 40-45 km/h.

Przykładowy profil etapu płaskiego wygląda tak:

4.2. Etapy górskie

Etapy górskie są to etapami trudnymi to śledzenia, ponieważ dzieje się bardzo dużo. Tworzą się grupki, z których kolarze raz po raz odpadają, bo nie wytrzymując tempa. Realizatorzy nie zawsze nadążają za wydarzeniami na trasie. Jeśli masz dobre źródło informacji, może ci to dać przewagę nad bukmacherami i innymi graczami.

Z reguły scenariusze są dwa: albo o zwycięstwo etapowe walczą ze sobą faworyci w klasyfikacji generalnej albo obserwujemy dwa wyścigi – jeden o zwycięstwo etapowe, a drugi o jak najlepsze miejsce w generalce.

Jeśli przewaga ucieczki jest bardzo duża, a jadący w niej kolarze nie zagrażają faworytom, to często są “odpuszczani” w transmisji. Czasem jednak faworyci do żółtej koszulki wygrywają etapy niejako “przy okazji”, niwelując straty na finałowym podjeździe. Dla takich kolarzy zwycięstwo etapowe może nie być celem samym w sobie – chcą po prostu wypracować sobie przewagę (lub odrobić straty) w klasyfikacji generalnej.

Przykładowy profil etapu górskiego:

4.3. Etapy pośrednie

Etapy pośrednie nie są ani płaskie ani górskie. Takie etapy są za trudne dla typowych sprinterów, ale nie na tyle trudne, aby dochodziło do decydujących rozstrzygnięć w klasyfikacji generalnej.

Faworyci wyścigu z reguły nie atakują się, tylko razem dojeżdżają do mety w jednej grupie. Takie etapy najczęściej wygrywane są przez kolarzy klasycznych, których celem są właśnie pojedyncze zwycięstwa etapowe, a nie miejsce w klasyfikacji generalnej.

Przykładowy profil etapu pośredniego:

5. Doping w kolarstwie

Nie da się uciec od tematu dopingu w kolarstwie. Afery skutecznie potrafią zniechęcić do tego sportu. Jaki jest sens oglądania przez 3 tygodnie Tour de France i kibicowania konkretnemu kolarzowi, tylko po to, aby po latach dowiedzieć się, że jednak jeździł na dopingu?

Najbardziej znany dopingowicz to oczywiście Lance Armstrong, któremu odebrano zwycięstwa w Tour de France w latach 1999-2005.

W 2006 roku zwycięstwo w tym wyścigu zostało przyznane przy zielonym stoliku kolarzowi, który zajął 2. miejsce i również był podejrzewany o stosowanie dopingu. Wcześniej, w tym samym roku, wybuchła głośna afera doktora Eufemiano Fuentesa, który dostarczał kolarzom niedozwolone środki i przeprowadzał nielegalne transfuzje krwi.

Ostatnio coraz częściej słyszy się także o dopingu mechanicznym – miniaturowych silniczkach ukrytych w rowerach.

6. Bukmacherzy do kolarstwa

Popularnymi zakładami przed rozpoczęciem wyścigu są oczywiście:

• zakłady na zwycięzców poszczególnych klasyfikacji,
• H2H pomiędzy kolarzami,
• czy dany kolarz zdoła wygrać etap.

Niskie limity, słaba oferta, mały wybór bukmacherów to typowe problemy graczy zainteresowanych niszowymi sportami. Z kolarstwem jest podobnie.

Interesujesz się zakładami i chcesz obstawiać kolarstwo? Prawdopodobnie zainwestowany czas na zdobycie wiedzy i oglądanie wyścigów nigdy się nie zwróci.

Jeśli chcesz poobstawiać kolarstwo dla przyjemności, to przejrzyj listę bukmacherów:

Bukmacherzy dla Polaków

 

Literatura

[1] ProCyclingStats.com – wyniki, statystyki, rankingi, profile kolarzy

[2] WorldCyclingStats.com – wyniki, statystyki, rankingi, profile kolarzy

[3] GazetaKrakowska.pl – slang kolarski, artykuł trochę z przymrużeniem oka

Polecany bukmacher: