Hazardzista ryzykuje pieniądze lub wartościowe rzeczy w grze losowej. Dr Robert Custer wyróżnia 6 typów hazardzistów. Czy jeśli ktoś zarabia na grach losowych, to też jest hazardzistą? Przeczytaj i dowiedz się.
Spis treści
1. Kim jest hazardzista?
1.1. Definicja z Wikipedii
Hazard zawiera zatem 3 elementy:
- Stawka.
- Losowa szansa wygranej.
- Nagroda.
Istnieją gry hazardowe, w których umiejętności gracza mogą wpłynąć na szansę wygranej (np. zakłady bukmacherskie, poker) i gry czysto losowe (np. ruletka bez bonusów czy promocji).
1.2. Hazardzista według SureBety.pl
Według mnie każdy z nas jest hazardzistą:
- Przedsiębiorcy podejmują ryzyko, by dostosować swoje towary i usługi do potrzeb konsumentów. Ryzykują własny majątek i zasoby, a rezultaty ich działań są w dużej mierze losowe. Są oczywiście przedsiębiorcy, którzy wykorzystują swoje umiejętności do tego, by coraz lepiej przewidywać i oceniać swoje szanse na zmiennym rynku.
- Pracownicy etatowi są hazardzistami, bo też biorą udział w grze losowej pod tytułem “otrzymam emeryturę od państwa, gdy będę już stary“. Nie do końca jest to dobrowolna gra, bo będąc na etacie nie można z niej oficjalnie zrezygnować. Nikt jednak nie zmusza do pracy na etacie, więc jestem na dobrowolna, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Tak czy siak szanse na zwycięstwo w “grze emerytalnej” są raczej nikłe, przy starzejącym się społeczeństwie i słabej jakości klasie rządzącej.
- Ty też jesteś hazardzistą, bo życie to sztuka podejmowania (dobrowolnych) decyzji. Brak decyzji jest także decyzją. Jeśli nie podejmujesz decyzji, to ktoś lub coś zrobi to za ciebie.
Wychodząc z domu na ulicę, stawiasz na szali swoje życie (stawka).
Prawdopodobieństwo, że wrócisz do domu żywy (szansa) jest mniejsze od jednego.
Nagrodą będzie realizacja celu, z powodu którego wyszedłeś z domu.
Z każdym wyborem wiąże się zysk albo strata. Jeśli wydaje ci się że nic nie straciłeś, to straciłeś przynajmniej czas. Czy masz w życiu coś cenniejszego?
Gramy dalej?
1.3. Hazardzista według dr Roberta Custera
Za ojca profesjonalnej opieki nad nałogowymi hazardzistami powszechnie uważa się amerykańskiego psychiatrę Roberta L. Custera (1927-1990).
Z jego inicjatywy w 1972 roku powstał w Brecksville pierwszy ośrodek leczenia hazardzistów. W tym samym roku, wraz z Josephem Dunnem i Irvingiem Sacherem, założył Krajową Radę ds. nałogowego hazardu, która zajmuje się między innymi uświadamianiem społeczeństwu czym jest nałogowy hazard i wspieraniem hazardzistów i ich rodzin w walce z nałogiem.[2]
Custer, który jako pierwszy potraktował patologiczną skłonność do hazardu jako uleczalną chorobę, przyczynił się znacząco do zakwalifikowania jej jako zaburzenia psychiatrycznego w 1980 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne i wpisania na listę Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób.
Oto 6 typów hazardzistów według Custera[3]:
2. Rodzaje hazardzistów wg Custera
2.1. Profesjonalni hazardziści (Professional gamblers)
Profesjonalni hazardziści nie są zatem uzależnieni od hazardu. Cierpliwie czekają na okazję do postawienia korzystnego zakładu i starają się maksymalizować swoje zyski.[4]
Przykładem profesjonalnego gracza jest amerykański multimilioner George Elsworth Smith, który na przełomie XIX i XX wieku dorobił się na wyścigach konnych. Równie znanym jest Charles Wells, który rozbił kasyno w Monte Carlo, ale jego losy nie były tak udane jak Amerykanina.
Antyspołeczni hazardziści używają hazardu by nielegalnie zdobyć pieniądze. Są często zamieszani w ustawiane mecze, wyłudzanie bonusów, grę obciążonymi kostkami czy znaczonymi kartami. Zachowania przestępcze świadczą o trudnościach życia zgodnie z normami społecznymi. Mogą powoływać się na diagnozę kompulsywnego hazardzisty, aby legalnie bronić się przed prawem.
2.3. Przypadkowi towarzyscy hazardziści
Przypadkowi towarzyscy hazardziści grają dla rozrywki i towarzystwa. Hazard może być dla nich formą relaksu. Hazard nie przeszkadza im w życiu rodzinnym, społecznym czy zawodowym. Przykładem takich graczy są osoby, które stawiają okazjonalnie, np. z okazji Mistrzostw Europy, finału Ligi Mistrzów czy Olimpiady.
2.4. Poważni towarzyscy hazardziści
Poważni towarzyscy hazardziści poświęcają więcej czasu na hazard niż przypadkowi hazardziści. Pod względem priorytetów życiowych hazard jest na drugim miejscu po rodzinie.
Hazard to dla nich przyjemność, źródło odpoczynku i najlepsza rozrywka. Poważny towarzyski hazardzista jest niczym pasjonat, który mówi, myśli i koncentruje się na grze jak na specyficznym hobby. Wciąż jednak potrafi on kontrolować ilość pieniędzy i czasu przeznaczonego na grę.
2.5. Hazardziści ucieczkowi
Hazardziści ucieczkowi uciekają się do uprawiania hazardu w celu ucieczki od problemów. Hazard tłumi ich nudę, samotność, niepokój, depresję czy gniew. Hazard nie jest źródłem przyjemności, lecz sposobem na uśmierzanie wewnętrznego bólu. Hazardziści ucieczkowi nie są hazardzistami kompulsywnymi. Są raczej podobni do osób nadużywających alkoholu dla ulgi i ucieczki przed problemami.
2.6. Kompulsywni hazardziści
Ten rodzaj uzależnienia jest postępowy i niszczy każdy aspekt życia hazardzisty. Aby móc kontynuować grę kompulsywni hazardziści mogą łamać swoje moralne zasady poprzez dopuszczenie się kłamstw, kradzieży czy defraudacji i zaczynają ukrywać swoje uzależnienie. Gracz kompulsywny nie potrafi przestać grać z własnej woli, czuje wewnętrzny przymus gry. Często targa nim poczucie winy.
Wielu graczy patologicznych ma co najmniej jeszcze jedno inne zaburzenie kontroli impulsów i popełniają trzykrotnie częściej samobójstwa niż inni ludzie z zaburzeniami[5].
Głośnym przykładem kompulsywnego hazardzisty jest Owning Mahovny, o którym został nakręcony film w 2003 roku. Tytułowy bankier stał się nałogowym hazardzistą, w wyniku czego zdefraudował 10 mln dolarów.
3. Hazard a religia
3.1. Hinduizm
Tekst Arthashastra (ok. IV wiek p.n.e.) zaleca opodatkowanie i kontrolę hazardu.
3.2. Judaizm
Starożytne władze żydowskie były przeciwne hazardowi do tego stopnia, że nawet dyskwalifikowały zawodowych hazardzistów od składania zeznań w sądzie.
3.3. Chrześcijaństwo: katolicyzm
Kościół katolicki stoi na stanowisku, że nie ma przeszkód moralnych w grach hazardowych, o ile:
- jest to uczciwe,
- wszyscy gracze mają realne szanse na wygraną,
- nie ma oszustwa , a zaangażowane strony nie mają rzeczywistej wiedzy o wyniku zakład (o ile nie ujawniono tej wiedzy),
- o ile spełnione są następujące warunki: gracz może sobie pozwolić na przegraną zakładu i przestaje, gdy zostanie osiągnięty limit, a motywacją jest rozrywka, a nie osobisty zysk prowadzący do „umiłowania pieniędzy” lub zarabiania na życie.
Na ogół biskupi katoliccy sprzeciwiali się kasynom. Hazard ze względu na to, że zbyt często kusi ludzi do problemowego hazardu lub uzależnienia i ma szczególnie negatywny wpływ na osoby ubogie. Czasami przytaczają również drugorzędne skutki, takie jak wzrost lichwy, prostytucji, korupcji i ogólnej niemoralności.
Niektórzy proboszczowie sprzeciwiali się kasynom z dodatkowego powodu: kasyna zabierały klientów kościelnym bingo i corocznym festiwalom, podczas których gry takie jak black jack, ruletka, kości i poker są wykorzystywane do zbierania funduszy.
Św. Tomasz z Akwinu napisał, że hazard powinien być szczególnie zabroniony, gdy przegrywający gracz jest nieletni lub w inny sposób nie jest w stanie wyrazić zgody na transakcję. Hazard często był postrzegany jako mający konsekwencje społeczne. Z tych względów społecznych i religijnych większość jurysdykcji ogranicza hazard, jak zaleca Blaise Pascal.
3.4. Chrześcijaństwo: protestantyzm
Poglądy na hazard wśród protestantów są różne.
Niektórzy zniechęcają lub zabraniają swoim członkom udziału w hazardzie. Metodyści, zgodnie z doktryną zewnętrznej świętości, sprzeciwiają się hazardowi, który ich zdaniem jest grzechem żywiącym się chciwością. Przykładami są Zjednoczony Kościół Metodystyczny, Wolny Kościół Metodystyczny, Ewangelicki Kościół Wesleyański, Armia Zbawienia i Kościół Nazarejczyka.
Inni protestanci, którzy sprzeciwiają się hazardowi, to mennonici, bracia Schwarzenau, kwakrzy, chrześcijański kościół reformowany w Ameryce Północnej, kościół wyznania luterańskiego, konwencja baptystów południowych, zgromadzenia Boga i Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.
3.5. Chrześcijaństwo: inne wyznania
Inne kościoły, które sprzeciwiają się hazardowi, to Świadkowie Jehowy, Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, Iglesia ni Cristo i Members Church of God International.
3.6. Islam
Wśród „ulemów” (arab. عُـلـمـاء = uczeni islamu) panuje zgoda, że hazard jest grzeszny lub zakazany. W twierdzeniach poczynionych podczas jego zakazu, muzułmańscy prawnicy opisują hazard jako niekoraniczny i ogólnie szkodliwy dla muzułmańskiej ummy (arab. أُمَّـة = Społeczność).
Pytają o środki odurzające i hazard. Powiedz: ‘W nich obu leży grzech ciężki, choć niewielu mężczyzn osiąga korzyści. Ale ich grzech jest poważniejszy niż ich korzyść.
/Sura Al-Baqara 2:219/
W niektórych częściach świata, które stosują pełny szariat, takich jak Aceh , kary dla muzułmańskich hazardzistów mogą sięgać nawet 12 batów lub roku więzienia i grzywny dla tych, którzy zapewniają miejsce dla takich praktyk. Niektóre narody islamskie zabraniają hazardu. Większość innych krajów go reguluje.
4. Literatura
[1] Definicja własna na podstawie Wikipedii: Gambling i Hazardzista.
[2] Gambling in America: An Encyclopedia of History, Issues, and Society – życiorys Custera na stronie 142.
[3] R.L.Custer, H.Milt “When Luck Runs Out”, New York: Warner Books, 1985
[4] Typy hazardzistów według Roberta L. Custer’a – temat na forum osób uzależnionych od hazardu.
[5] Instytut Psychologii Zdrowia – patologiczni hazardziści zagrożeni zaburzeniami psychicznymi.
[6] 21 (2008) – film o studentach prestiżowej uczelni (profesjonalni hazardziści), którzy ogrywali kasyna licząc karty w blackjacku
[7] Hazardziści (ang. Rounders) – dobry film o pokerze[8] Polacy o hazardzie – raport ankiety CBOS z grudnia 2009
Zobacz też:
Polecany bukmacher:
Jak możemy poprawić artykuł?
Jeśli chciałbyś dać nam możliwość odpowiedzi, to podaj email:
Dziękujemy za przesłanie opinii.